O gece Fethiye sokaklarında taksi beklerken yağmur çiselerken, arka koltuğa uzanıp cebimdeki rujumu çıkarmaya çalışıyordum. Dudaklarımı renklendirdiğim sırada koltuğun kıyısında parlak kırmızı bir nesne fark ettim. Eğilip elimi uzattım; arkamdan gelen yumuşak bir ses “O benim,” dedi. Döndüğümde, gözlerinde hem mahcup hem de kararlı bir parıltı vardı. O an anladım ki bu karşılaşma, sıradan bir taksi yolculuğundan çok daha fazlasını vaadediyordu. Çünkü karşımda duran kadın, Fethiye Orospu Nadia’ydı.
Nadia cam kenarına oturduğunda, teninden yayılan vanilya ve sandal ağacı kokusu tavanın yağmur sesine karışarak ruhuma nüfuz etti. Yolculuk başladığında taksici müziği açarken biz arka koltukta sessizliğin içinde birbirimize yakınlaştık. Parmak uçlarımız yanlışlıkla rujun üzerindeki o parlak izde buluştu. İçimde sıkışan gerginlik, Nadia’nın bakışlarının derinliğiyle eridi. Birçok kez teneffüsümün yavaşladığını fark ettim; çünkü o gece, kelimeler yerine tensel temas konuşuyordu.
Taksi viraj aldıkça kalbimle birlikte Nabzımı hissediyordum. Nadia, “Bazen en gizli duygular en beklenmedik anda ortaya çıkar,” diye fısıldadı. Bu fısıltı, hem zihnimi hem bedenimi sarstı. İç sesim “Bu bir randevu değil, gizli bir ritüel,” diyordu ama ben ritme kendimi bırakıyordum. Sonunda taksi durağında indik; yağmur damlaları inatçı cümleler gibi cama vurmaya devam ediyordu. Nadia elini omzuma götürdü ve dudaklarında hafif bir tebessümle “Beni takip et,” dedi. O anda kendimi bu geceye, bu gizeme teslim ettim.
Şimdi taksiden in ve Fethiye Orospu Nadia’nın saklı cümlelerini kendi dudaklarından dinle!
